Interneten VELEIAri buruz idazten duzuna jarraitzen dut. Nik neronek ere desengainatuta nago auzi horrekin... behin txerritxo bat ikusi nuen ostraka batean marraztuta Jupiterri iraintzeko asmoz egina omen zena, eta, ez dakit, sinetsi nahi nuen arren, postmodernoegia iruditu zitzaidan... Baten bat gu adarrak jotzen saiatzen ariko balitz bezala, edo halako susmoa pasatu zitzaidan burutik, baina, etorri bezala, joan zitzaidan berehalaxe. Xabier Kintanak dioen bezala... ostraka batean "CocaCola" idatzita balego bezala...
Dena den, ez duzu ezetz erranen... polita izan zen sinistu genuen artean, ezta? VELEIArekin oso zorrotz jokatu da, egia zela uste genuen eta orain denok faltsuak direla diogu... Dena den, benetan faltsuak badira auzia izan ondoren zakarrontzira bota beharko genituzke, eta ez dakit ausartuko ote garen... Zergatik? Nik uste dut, faltsuak izanik ere, badutela zerbait magikoa, erakartzen dutena, eta zakarrontzitik salbatzen dutena.
LAZARRAGAren eskuizkribuekin, berriz, kontrakoa gertatu zen... Hasiera batean denok faltsuak zirelako susmoa genuen eta gero, ezetz-ezetz, ez zirela faltsuak, egiazkoak zirela. Horiek ere, ostrakak bezala, ezin dira kontsultatu. Eskura daude Interneten, bai, ostrakak bezala, baina ezin da papera ikutu, edo ostrakekin egin den bezala, paperari karbono 14aren froga egin bere antzinatasuna neurtzeko.
Aurkikuntza benetan literarioa izan zen hura. XVI. mendeko testu bat (eskerrak 1545. urtekoa baino lehenagokoa ez zela izan!), Arabako euskaraz... Den-dena bazuen, Atxagaren Camilo Lizardiren eskuizkribuaren antzera.
Nik testuaren pasarte batzuk irakurri ditut eta ez dit ematen balio literario handikoa denik, filologoentzat guztiz baliotsua bai, jakina, baino literaturaren aldetik ez oso maila gorenekoa. Dena nahas-mahas biltzen du bere legajo sorta horretara, poesia, narrazioa, plagioak (gauza arrunta zen denbora hartan), benetako zaldun batek inoiz eta inola, ezta barrea eragiteko ere, erabiliko ez lituzkeen oieskeriak...
Halere, narratzaile edo olerkari bezala oso ona ez den arren, hizkuntza ikertzen dugun guztion jinko jauna bilakatu da trinkoak erabiltzeko duen maisutasunarengatik. VELEIAn traketsa da aurkitzen dugun hizkuntza, faltsutzaile txar batek egina, LAZARRAGArengan berriz, distiratsua da hizkuntza, egileak euskara kontuetan Peru Abarkak berak baino gehiago jakingo balu bezala... Baina, aditz eder eta borobil horiek, de Rijk ospetsuak berak iradoki lezazkeen modukoak, nork irakatsi zizkion arabarrari? Zeintzuk izan ziren bere maisuak? Edo bera idazle (ez oso ona) izateaz gainera, gramatikalari (itzela) eta Euskal Filologian Doktore ote zen?
Adiskide, barka nazazu kalamatrika honengatik, baina ordu hauetan oso nekatuta nago eta nire buruak honelaxeko munstroak sortzen ditu gauaren babeslekuan.
Dena den, ez duzu ezetz erranen... polita izan zen sinistu genuen artean, ezta? VELEIArekin oso zorrotz jokatu da, egia zela uste genuen eta orain denok faltsuak direla diogu... Dena den, benetan faltsuak badira auzia izan ondoren zakarrontzira bota beharko genituzke, eta ez dakit ausartuko ote garen... Zergatik? Nik uste dut, faltsuak izanik ere, badutela zerbait magikoa, erakartzen dutena, eta zakarrontzitik salbatzen dutena.
LAZARRAGAren eskuizkribuekin, berriz, kontrakoa gertatu zen... Hasiera batean denok faltsuak zirelako susmoa genuen eta gero, ezetz-ezetz, ez zirela faltsuak, egiazkoak zirela. Horiek ere, ostrakak bezala, ezin dira kontsultatu. Eskura daude Interneten, bai, ostrakak bezala, baina ezin da papera ikutu, edo ostrakekin egin den bezala, paperari karbono 14aren froga egin bere antzinatasuna neurtzeko.
Aurkikuntza benetan literarioa izan zen hura. XVI. mendeko testu bat (eskerrak 1545. urtekoa baino lehenagokoa ez zela izan!), Arabako euskaraz... Den-dena bazuen, Atxagaren Camilo Lizardiren eskuizkribuaren antzera.
Nik testuaren pasarte batzuk irakurri ditut eta ez dit ematen balio literario handikoa denik, filologoentzat guztiz baliotsua bai, jakina, baino literaturaren aldetik ez oso maila gorenekoa. Dena nahas-mahas biltzen du bere legajo sorta horretara, poesia, narrazioa, plagioak (gauza arrunta zen denbora hartan), benetako zaldun batek inoiz eta inola, ezta barrea eragiteko ere, erabiliko ez lituzkeen oieskeriak...
Halere, narratzaile edo olerkari bezala oso ona ez den arren, hizkuntza ikertzen dugun guztion jinko jauna bilakatu da trinkoak erabiltzeko duen maisutasunarengatik. VELEIAn traketsa da aurkitzen dugun hizkuntza, faltsutzaile txar batek egina, LAZARRAGArengan berriz, distiratsua da hizkuntza, egileak euskara kontuetan Peru Abarkak berak baino gehiago jakingo balu bezala... Baina, aditz eder eta borobil horiek, de Rijk ospetsuak berak iradoki lezazkeen modukoak, nork irakatsi zizkion arabarrari? Zeintzuk izan ziren bere maisuak? Edo bera idazle (ez oso ona) izateaz gainera, gramatikalari (itzela) eta Euskal Filologian Doktore ote zen?
Adiskide, barka nazazu kalamatrika honengatik, baina ordu hauetan oso nekatuta nago eta nire buruak honelaxeko munstroak sortzen ditu gauaren babeslekuan.
